"Zazdrość i medycyna" - Michał Choromański

"Zazdrość i medycyna" dość długo czekała na mojej półce zanim po nią sięgnąłem i cieszę się, że w końcu to zrobiłem. Od początku wydawała mi się nieco zbyt dziwna, zakręcona, za mało "na serio" i przesycona absurdem. Choromański stworzył jakby krzywe zwierciadło, w którym odbija się zniekształcony do śmieszności obraz ludzkich dramatów. Ten dysonans między formą a głęboką treścią razi, ale stworzony jest po mistrzowsku i stanowi o artystycznej wartości powieści.

Czytając "Zazdrość..." stopniowo odkrywałem to, co jest w niej dla mnie najciekawsze, czyli jakiś obraz prawdy o człowieku. Widziałem w niej ludzi nie różniących się od tych, których sam spotkałem. Znalazłem obraz związku między mężczyzną a kobietą, podobny do tych, które obserwowałem w życiu. Te odkrycia sprawiły, że uważam książkę Michała Choromańskiego za wartą przeczytania ze względu na realistyczne, mimo znacznego przerysowania, odzwierciedlenie ludzkiej psychiki oraz artyzm formy, z jakiej autor skorzystał.